Na stronie internetowej festfestival.pl ukazało się oświadczenie organizatora (FEST FESTIVAL sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie) o odwołaniu zaplanowanego na dzień 9-13 sierpnia 2023 r. festiwalu w Parku Śląskim w Chorzowie. W treści oświadczenia znajdujemy stwierdzenie, iż „wszyscy posiadający bilety mogą ubiegać się o zwrot środków, niestety w obecnej sytuacji zmuszeni zostaliśmy do uruchomienia postępowania upadłościowego, co uniemożliwia na ten moment wypłatę jakichkolwiek należności przez spółkę”.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 20 kwietnia 2023, sygn. akt C-282/22 (Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej) – kwalifikacja czynności jako dostawy towarów albo świadczenia usług
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożył Naczelny Sąd Administracyjny w ramach sporu pomiędzy Dyrektorem Krajowej Informacji Skarbowej a przedsiębiorcą w przedmiocie żądania uchylenia indywidualnej interpretacji podatkowej. Zgodnie z dyrektywą VAT dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, natomiast świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 marca 2023 r., sygn. akt C-616/21 (Gmina L.) – opodatkowanie czynności dokonywanych przez gminy
Wyrok Trybunału odnosi się do skierowanej wobec gminy interpretacji podatkowej dotyczącej opodatkowania podatkiem od wartości dodanej w odniesieniu do przeprowadzonych na jej zlecenie czynności związanych z usuwaniem azbestu oraz prawa do odliczenia VAT naliczonego od tych czynności.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 lutego 2023 r., sygn. akt C-695/20 (Fenix International) – dostawca usług świadczonych drogą elektroniczną
Trybunał Sprawiedliwości rozstrzygnął w przedmiotowym wyroku o ważności art. 9a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (znanej również jako dyrektywa VAT).
Spółka prowadząca w Internecie platformę sieci społecznościowej umożliwia wpłacanie określonych kwot na rzecz twórców publikujących materiały. Od wpłacanej kwoty na rzecz twórcy spółka pobiera 20% i następnie wystawia twórcy fakturę z odpowiednią kwotą. Do pobranej w ten sposób sumy stosuje ona VAT, który wykazywany jest na wystawianych przez spółkę fakturach. Brytyjski organ podatkowy uznał, że spółkę należy uznać za działającą w imieniu własnym i w związku z tym spółka musi zapłacić VAT od całej otrzymywanej kwoty, a nie tylko pobieranej przez nią tytułem wynagrodzenia 20% tej kwoty. Spółka wniosła skargę do sądu na decyzję organu podatkowego określającą wysokość zobowiązania podatkowego podnosząc w niej, że przyjęcie iż przyjmujący zlecenie, który bierze udział w świadczeniu usług drogą elektroniczną, otrzymał i wyświadczył rzeczone usługi, nawet jeżeli tożsamość dostawcy, który jest dającym zlecenie, jest znana, jest sprzeczne z dyrektywą VAT.
Zgodnie z art. 28 dyrektywy VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Na gruncie tego artykułu przyjmuje się, że podatnik, który w ramach świadczenia usług działa w charakterze pośrednika we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, jest usługodawcą. Trybunał przypomniał jednak, że w przypadku gdy podatnik wyraźnie wskaże dostawcę jako podmiot świadczący usługę i jest to odzwierciedlone w uzgodnieniach umownych zawartych między stronami, umożliwia to obalenie domniemania, że to podatnik jest usługodawcą. Co istotne, w przypadku usług świadczonych drogą elektroniczną za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, interfejsu lub portalu, np. sklepu z aplikacjami, zawsze przyjmuje się, że podatnik uczestniczący w świadczeniu tych usług działa w imieniu własnym, lecz na rzecz dostawcy tych usług, a zatem przyjmuje się, że sam jest podmiotem świadczącym owe usługi, jeżeli zatwierdzi on obciążenie usługobiorcy płatnością, zatwierdzi świadczenie tych usług lub ustali ogólne warunki ich świadczenia.
Ze względu na to, że art. 9a rozporządzenia wykonawczego doprecyzowuje pojęcie podatnika działającego we własnym imieniu na rzecz osoby trzeciej w przypadku usług świadczonych drogą elektroniczną za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, interfejsu lub portalu, Trybunał nie doszukał się okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na ważność spornego artykułu rozporządzenia wykonawczego.
Nowelizacja kodeksu spółek handlowych w zakresie transgranicznego łączenia, podziału i przekształcenia spółek vol. 2.
Do dnia 31 stycznia 2023 r. powinno dojść do implementacji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2121 z dnia 27 listopada 2019 r. („dyrektywa 2019/2121”) zmieniającej dyrektywę (UE) 2017/1132 („dyrektywa 2017/1132”) w odniesieniu do transgranicznego przekształcenia, łączenia i podziału spółek.
Planowana nowelizacja kodeksu spółek handlowych przewiduje szereg nowych i daleko idących zmian, w tym m.in.:
a) możliwość przeniesienia siedziby spółki kapitałowej do państwa członkowskiego UE lub państwa-strony EOG bez skutku jej rozwiązania;
b) dokonanie połączenia spółek bez przyznania udziałów lub akcji spółki przejmującej;
c) zwiększoną ochronę i udział wspólników, wierzycieli i pracowników w transgranicznych procesach połączenia, podziału i przekształcenia spółek;
d) w przypadku transformacji transgranicznych – wymóg uzyskania opinii odpowiedniego organu podatkowego.
Nowelizacja kodeksu spółek handlowych w zakresie transgranicznego łączenia, podziału i przekształcenia spółek vol. 1.
I. Implementacja dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2121 z dnia 27 listopada 2019 r.
Do dnia 31 stycznia 2023 r. powinno dojść do implementacji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2121 z dnia 27 listopada 2019 r. („dyrektywa 2019/2121”) zmieniającej dyrektywę (UE) 2017/1132 („dyrektywa 2017/1132”) w odniesieniu do transgranicznego przekształcenia, łączenia i podziału spółek.
Niedopuszczalność ustalenia na podstawie art. 189 k.p.c. podjęcia uchwały na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy
W uchwale z dnia 20 stycznia 2022 r., w sprawie o sygn. akt III CZP 17/22 Sąd Najwyższy jednoznacznie stwierdził, iż nie jest dopuszczalne ustalenie na podstawie art. 189 k.p.c., że na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy spółki akcyjnej została podjęta określona uchwała, jeżeli w protokole walnego zgromadzenia stwierdzono, że uchwała nie została podjęta.
Jak w uzasadnieniu uchwały wskazał Sąd Najwyższy, przy rozstrzygnięciu omawianego zagadnienia prawnego zachodzi konieczność odwołania się do koncepcji tzw. „uchwał negatywnych”.
Niezgłoszenie do sądu rejestrowego zmiany umowy spółki z o.o. w terminie sześciu miesięcy od dnia jej dokonania skutkuje bezskutecznością zmiany umowy
Dnia 29 kwietnia 2022 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. III CZP 75/22 podjął uchwałę, która jednoznacznie rozstrzygnęła występujące w praktyce wątpliwości dotyczące skuteczności zmian umowy spółki z o.o. zgłoszonych z naruszeniem sześciomiesięcznego terminu.
Postępowanie o zatwierdzenie układu
Postępowanie o zatwierdzenie układu istnieje w polskim porządku prawnym od 2016 roku, jednakże dopiero od niedawna cieszy się ono największą popularnością. Jest to spowodowane nowelizacją ustawy prawo restrukturyzacyjne, która weszła w życie 01.12.2021r., a która zmieniła znacząco charakter tego postępowania. Postępowanie to cechuje się relatywną łatwością oraz szybkością w porównaniu do pozostałych postępowań restrukturyzacyjnych, a to z tego powodu, iż co do zasady jest to postępowanie pozasądowe, czas jego trwania określony jest maksymalnie na 4 miesiące (tj. okres czasu, do którego powinien zostać złożony wniosek o zatwierdzenie układu), zaś dłużnik w jego toku zyskuje ochronę przeciwegzekucyjną oraz m.in. zakaz wypowiadania przez jego kontrahentów umów o strategicznym znaczeniu dla jego przedsiębiorstwa.
Poręczenie przez spółkę za dług współmałżonka jej funkcjonariusza wymaga zgody zgromadzenia
Dnia 12 stycznia 2022 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt III CZP 67/22 podjął uchwałę, w której jednoznacznie potwierdził dominujące w orzecznictwie stanowisko, że zawarcie przez spółkę akcyjną umowy poręczenia za dług małżonka, pozostającego z członkiem zarządu tej spółki w ustroju wspólności ustawowej, wymaga zgody walnego zgromadzenia (art. 15 § 1 KSH [1]).