Prawo upadłościowe i naprawcze w art. 20 i 21 rozróżnia osoby, na których ciąży obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki oraz osoby, którym to uprawnienie przysługuje. Jak wynika z podstawowych zasad logicznego rozumowania obowiązkowi zgłoszenia wniosku o upadłość zawsze odpowiada jego uprawnienie, ale nigdy odwrotnie – uprawnienie do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości nie zawsze będzie szło w parze z obowiązkiem zgłoszenia takiego wniosku.

Zgodnie z generalną zasadą prawa upadłościowego i naprawczego dłużnik jest zobowiązany zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości w terminie 2 tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spoczywa na każdym, kto ma prawo go reprezentować sam lub łącznie z innymi osobami. W praktyce jednak powstał spór, czy za taką osobę możemy uznać prokurenta spółki?

Zdecydowana część doktryny twierdzi, że nie, a prawo reprezentacji zawężane jest tylko do członków zarządu, ściśle związane z ich mandatem na okres pełnienia określonej funkcji. To niekorzystne, dla wierzycieli Spółki stanowisko potwierdził także Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 15 marca 2013 r. sygn. V CSK 177/12, stwierdzając iż „z art. 21 Prawa upadłościowego i naprawczego nie można wyprowadzić obowiązku prokurenta do wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Nie ponosi on zatem odpowiedzialności za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości”.