Jak wynika z wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 lipca 2015 r., działania podejmowane przez pośrednika handlowego w imieniu danego przedsiębiorcy mogą skutkować odpowiedzialnością tego przedsiębiorcy za naruszenie prawa konkurencji (wyrok Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-418/10, voestalpine AG oraz voestalpine Wire Rod Austria GmbH przeciwko Komisji Europejskiej). Badana przez Sąd sprawa dotyczy porozumienia zawartego przez przedsiębiorców na rynku stali sprężającej. Na mocy decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 czerwca 2010 r. 17 producentów stali zostało ukaranych karą pieniężną w łącznej wysokości 458 milionów euro. Kara została nałożona w wyniku stwierdzenia przez Komisję Europejską, iż producenci uzgadniali pomiędzy sobą istotne parametry handlowe polityki rynkowej na rynku stali sprężającej w zakresie m.in. obsługiwanych klientów i oferowanych cen. Uzgodnienia były dokonywane w ramach spotkań pomiędzy producentami określanych jako „kluby”. Jeden z „klubów”, określany jako „klub Italia” miał na celu uzgodnienie cen produktów kierowanych na rynek włoski.
W odniesieniu do dwóch producentów ustalono, iż w spotkaniach „klubu Italia” uczestniczyła osoba fizyczna zarządzająca i reprezentująca przedsiębiorcę – pośrednika handlowego, któremu producenci powierzyli prowadzenie działalności w zakresie marketingu i sprzedaży swoich towarów we Włoszech na podstawie zawartej z nim umowy handlowej.
Niezależnie od tego, iż producenci nie brali bezpośredniego udziału w spotkaniach „klubu Italia”, sam udział pośrednika handlowego był wystarczający do uznania, iż producenci naruszyli prawo konkurencji w zakresie uzgodnień dokonanych w ramach „klubu Italia”.
Sąd Unii Europejskiej stwierdził, iż w świetle umowy zawartej pomiędzy producentami oraz pośrednikiem handlowym, pośrednik handlowy powinien być traktowany jako „organ pomocniczy” zintegrowany z producentami w ramach jednej jednostki gospodarczej. Podstawą takich ustaleń było uznanie przez Sąd Unii Europejskiej, iż w kontekście relacji pomiędzy producentami i pośrednikiem całość ryzyka gospodarczego związanego ze sprzedażą towarów kontrahentom producentów lub zawartymi umowami ponoszą producenci.
Co istotne, bez znaczenia dla ustalenia udziału producentów w nielegalnym porozumieniu był fakt, iż ten sam pośrednik reprezentował innych producentów w ramach prowadzonej działalności, jak również to, iż producenci mogli nie wiedzieć o działaniach podejmowanych przez pośrednika. Dopóki bowiem pośrednik posiadał umocowanie do działania w imieniu i na rachunek producentów, dopóty antykonkurencyjne zachowanie pośrednika może zostać przypisane producentom, podobnie jak możliwe jest przypisanie pracodawcy niezgodnych z prawem czynności jego pracownika.